درونـَــم وِلولـه ایست...
این که مُحَّـــرم هم دارد تمـام میشود.
این که آدم نَشـــدم!
این که هَنـــوز زنده ام از غَم اربابـــم...
این که همه جا حرف، حرف رفتـــن است!
عُشــاق کوله هایشان را هم جلو جلو آمـــاده کرده اند...
من هم وسایلــــم را آماده کرده ام!!
قرآن،کاسه ی آب و دِلــــ ــــم....!
ولی نمیـــدانم دلیل این همه دِلشــــوره را؟!
به دِلـــ ــــم میگویــــم:
تو که خریـــدار َنداری،
پس بیقـــراریت بَهر چیست؟
خوب که فکـــر میکنم،
یاد قَـــــــرار هر ساله ی اش می افتــــم با اربابــــ.
که بجـــای پا
او قَــــرار است تاوَل بزند!
چه شیرین عَهــدی...
پس!
دِلِ کربلاییــــــم بیقـــــرار باش!
و بیقَـــــرار بمان برای اربابت حُ سِ ی ن....
حُ سِ ی ن
اربابــــــ:
یادت هستــ شَبــ اول " مادرت زَهــرا " پیرهـَن مشکی مان را رفــو کرد؟!
گریــه
اشکـــ
لَطمـــه
آه...
چه زود دهـــه اول تَمــــام شد.،