و عِشـــق بی سَــــر شد...

 اربابــــــ:

یادت هستــ شَبــ اول " مادرت زَهــرا " پیرهـَن مشکی مان را رفــو کرد؟!

گریــه

اشکـــ

لَطمـــه

آه...

چه زود دهـــه اول تَمــــام شد.،

شب اصـغرت، مادرش رُبـابــــ تسلی میـــداد.

از بــدن اربااربآی علــی اکبـــرت جگــرمـــان سوخت" چه کارهــا که نکردند بابدن جوانتـــ "

چـه امانتــی از حَسَــــن داشتــی..." وای قاســـمـم "

یادش بخیـــــر روز نهــم،

" سقــای دشتــ کربلا ابالفضــل ابالفضــل ابالفضــل"

"دستــش شــده از تن جــداابالفضــل ابالفضــل ابالفضــل"

روز بـی سـَـر شدنت چه زَخــمها که برخــود نزدیــم...

شـام غَریبـان ،" رقیـّـه " بی تاب بــود...

قصــه اسارت روضــه ها دارد...

عَمه...

سیـــلی...

سَنگ...

چشـــم چرانی...

مَعجـــر...

گوشـهــ خرابـه دختــرت +جــان+داد...

ســه سال بیشتــر نداشت...{ روضه نمیخوانــم }

زینب ماند و کربـلا...

حسینــ جان از دختـرت سوال نکــن "شرمنــده ات میشــوم "

بگــو من چه کنم "تنهــایــم "

 پ.ن:

 مِثل هر سال پر از حَسـرت اینم که چه زود

 دلمـــــــان تنگـــ برای دهــــــه اوّل شـــــــد

 اربابـــ کربــــلا هم که نرفتـــم!

 البته میدانــــم، 

 "بَــــــــدَم"

 اما با روسیــــاهی تمــــام،

 چشم انتظارِ اربعیـنـــــم...

حُ سِ ی ن