به تــــو عادت کردم...

اصلا تمام غُصه ی من کربـَـــلا بُود

آقا تمـــــام دَرد و دِلم با شمـــــــا بُود

آقا دِلـــــم گرفتــه ببین حــــالِ سائلت

اصلا گِــــدای خانه ی تان بینَــوا بُود

شُکرخدا که نوکریت هم به من رسید

اما چه ســـود؛نوکرتان بی وَفــــا بُود

آقا دلَــــم گرفته نگاهـــی به ما بکـــن

داند خُــدا که نالِـــه ی ما بیصــدا بُود

آقا تمـــام حال دِلــــــم گشته بَد خَراب

آقــــا ببیــــن که سائلتـــان بی دَوا بُود

حرفم تمـــام؛صُحبت خود کم کنم ولی

آقا تمـــام غُصـه ی من کربـــَـــلا بود

پ.ن:

مَن همان خستـه ی بی حوصله ی غم زده ام؛

آدم بَد قِلقی که رگ خوابش حَـــــــــــرم است...

حُ سِ ی ن