گــاهے بـایـد چـشـم هـا را بـسـتــــ
بـایـد خـیـال ڪرد؛
در خـیـالـم بـا پـاے بـرهـنہ
بـیـن الـحـرمـیـن را قـدم مـیـزنـم
مے آیـم و درسـتــــ روبــروے گـنـبـد
هـمـانـجـا ڪہ پــرچـم تڪان مـیـخـورد
هـمـانـجـا ڪہ بہ زائـرانتــــ نـگـاه میڪنے و لبخند میزنے،
مے ایـسـتـم و سـلام مـیـدهـم!
در خـیـالـم همیشہ بوده اے؛
همیشہ هستے...
اربـابــــــ مـهـربـانــم ...
دل.نوشت:
محتسبا چه میکنی سوخت دلـــم در این فراق؛
آه دمشــــق، آه نَجفـــ، آه ضـــریح کربــَــــــلا...
حُ سِ ی ن
دلتنـــــــگی
حس عجیبـــــی است
که گاهی...
تــــــــــو را به یادم می آورد؛
گاهی یعنی همیشــــــــــه...
گاهی یعنی الان...
راستش دلم...
دلـــــ ــــم طواف میخواهد قبله گـــــــاهِ من!
زوار چشمــــانت را
هر روز اشتیــــــــــاقی دوباره است...
بُغـــض.نوشت:
اگر از حال دلِ نوکـــــــر خود جویــــــایی
به خدا هیـــچ ملالی نَبُـوَد غیر حـَـــــــــــرَم
حُ سِ ی ن